​
هرکسی ممکن است دستش بخورد به فنجان قهوه و چپه شود روی فرش دستباف ابریشم تبریزی. ممکن است لباسش را وارونه تن کند و برود مهمانی یا برچسب قیمتش را فراموش کند که جدا کند. همه اشتباه می کنند. البته بچه ها بیشتر. دست خودشان که نیست بی تجربه هستند و دنیا ندیده. طفلکی فکر می کند اگر موهای عروسکش را بچیند دوباره مثل موهای خودش بلند می شود قیچی را بر می دارد مدل دار کوتاهش می کند. مدل آشفته! یا اینکه هواپیمای پلاستیکی را از پنجره پرتاب می کند بیرون تا واقعاً پرواز کند. غرض اینکه والدین عزیز نباید بچه را به خاطر اشتباهش سرزنش کنند. یکی، دوبار، ده بار که سرزنش شود اعتماد به نفس خونش پایین می آید جوری که دیگر شاید هیچوقت حالش سر جا نیاید. سرزنش باعث می شود طفلکی با هر اشتباه احساس شرمندگی کند و از ترس سرزنش شدن دست به هیچ کار و ابتکاری نزند. 

تصویری که این کودک از خودش پیدا می کند تصویر یک آدم بی عرضه و شکست خورده است که دست به هر کاری می زند خرابکاری می کند. حالا این تصویر که در عمق وجود کودک جا خوش کرده چگونه ممکن است در 25 سالگی تغییر کند خدا می داند. 

نکته دیگر اینکه بعضی از پدر و مادر ها به محض اینکه بچه می خواهد دست به کاری بزند از ترس اینکه مبادا خرابکاری کند مثل مرد عنکبوتی ظاهر می شوند و عنان کار را دست می گیرند و به بهترین شیوه آن را انجام می دهند. و به همین راحتی فرصت آموختن تجربه های جدید را از بچه شان می گیرند. بهتر این است که صبر کنند بچه خودش تجربه کند و حتی اشتباه کند و نتیجه اشتباهش را ببیند. وقتی هم که از اشتباهش غمگین شد او را دلداری بدهند و به او بفهمانند که اشکالی ندارد و هر کسی ممکن است اشتباه کند. حتی مامان و بابا. فقط باید دوباره تلاش کند و این بار حواسش باشد اشتباه قبلی را تکرار نکند. 

سیدمهدی خدایی