مهنــا

أمير المؤمنين امام علی (علیه السلام) :

آن كه به سوى خدا روى نمايد،چون تشنه اى است كه به آب رسيده.

نهج البلاغه،خطبه ١٢٤

امیرالمومنین امام علی علیه السلام:

وَ قَالَ (عليه السلام): إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ، فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا، فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَيْرِهِمْ.

و درود خدا بر او، فرمود: خدا را بندگانى است كه براى #سود رساندن به ديگران، نعمت هاى خاصّى به آنان بخشيده، تا آنگاه كه دست #بخشنده دارند نعمت ها را در دستشان باقى مى گذارد، و هر گاه از بخشش دريغ كنند، نعمت ها را از دستشان گرفته و به دست ديگران خواهد داد.

نهج البلاغه/حکمت۴۲۵.

امام علی علیه السلام:

وَ قَالَ (عليه السلام): إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ، فَيُقِرُّهَا فِي أَيْدِيهِمْ مَا بَذَلُوهَا، فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَيْرِهِمْ.

و درود خدا بر او، فرمود: خدا را بندگانى است كه براى سود رساندن به ديگران، نعمت هاى خاصّى به آنان بخشيده، تا آنگاه كه دست بخشنده دارند نعمت ها را در دستشان باقى مى گذارد، و هر گاه از بخشش دريغ كنند، نعمت ها را از دستشان گرفته و به دست ديگران خواهد داد

نهج البلاغه/حکمت۴۲۵.

http://eitaa.com/kanonrahpooyan

​یکی از تکان دهنده ترین جمله هایی که در فرهنگ بشری گفته شده، جمله زیر از امیرالمومنین علی علیه السلام در یکی از دعاهاي نهج البلاغه است.

” اللهم اجعل نفسی اول كريمة تنتزعها من كرائمی”

 "خدایا کاری کن که از چیزهای ارزشمند زندگی، جانم اولین چیزی باشد که از من می گیری”

یعنی نکند قبل از اینکه جانم را بگیری، شرفم، انسانيتم، عدالتم، و…. گرفته شده باشد و تبدیل به یک تفاله ای شده باشم که تو جانم را می گیری.

و این همان جمله معروف است که می گوید: 

ما آمده ایم تا زندگی کنیم

 و قیمت و ارزش پیدا کنیم؛ 

نه اینکه به هر قیمتی زندگی کنیم.

  کردن؛ راه تداوم نعمتها 

 چون نشانه های نعمت پروردگار آشكار شد، با ناسپاسی نعمتها را از خود دور نسازيد.

نهج البلاغه ، حکمت ۱۳.

​امام علی علیه السلام:

إِنَّمَا الدُّنْيَا مُنْتَهَى بَصَرِ الْأَعْمَى، لَا يُبْصِرُ مِمَّا وَرَاءَهَا شَيْئاً، وَ الْبَصِيرُ يَنْفُذُهَا بَصَرُهُ وَ يَعْلَمُ أَنَّ الدَّارَ وَرَاءَهَا، فَالْبَصِيرُ مِنْهَا شَاخِصٌ وَ الْأَعْمَى إِلَيْهَا شَاخِصٌ، وَ الْبَصِيرُ مِنْهَا مُتَزَوِّدٌ وَ الْأَعْمَى لَهَا مُتَزَوِّدٌ

همانا دنيا نهايت ديد كوردل است که آن سوى دنيا را نمى نگرد، امّا انسان آگاه، نگاهش از دنيا عبور كرده از پس آن سراى جاويدان آخرت را مى بيند. پس انسان آگاه به دنيا دل نمى بندد و انسان كور دل تمام توجّه اش دنياست. بينا از دنيا زاد و توشه برگيرد و نابينا براى دنيا توشه فراهم مى كند.

قسمتی‌از‌خطبه۱۳۳‌‌ نهج‌البلاغه

​

امام علی علیه السلام :

 از دست دادن فرصت، باعث اندوه می شود.

نهج البلاغه ، حکمت۱۱۸

وَ قَالَ عليه‌السلام:

 إِذَا وَصَلَتْ إِلَيْكُمْ أَطْرَافُ اَلنِّعَمِ فَلاَ تُنَفِّرُوا أَقْصَاهَا بِقِلَّةِ اَلشُّكْرِ

 چون نشانه‌هاى نعمت پروردگار آشكار شد، با ناسپاسى نعمت‌ها را از خود دور نسازيد

نهج البلاغه/حکمت۱۳.

شرح:

نعمت‌ها غالباً به‌صورت تدريجى بر انسان وارد مى‌شود و وظيفۀ انسان هوشيار اين است كه به استقبال نعمت برود و استقبال از آن راهى جز شكرگزارى ندارد. 

هر گاه با آغاز روى آوردن نعمت به شكر قلبى و زبانى و عملى بپردازد ادامه خواهد يافت و تا پايان آن نصيب انسان مى‌شود.

نعمت‌ها مانند گروه‌هاى پرندگان است كه وقتى تعدادى از آنها بر شاخۀ درختى نشستند تدريجابقیه ی پرندگان به دنبال آنها مى‌آيند و شاخه‌ها را پر مى‌كنند؛ 

ولى اگر گروه اول پرندگان از آن محیط صداى ناهنجار و حركت ناموزونى بشنوند يا ببينند فرار مى‌كنند و بقيه هم هوا را فهمیده نیامده  به دنبال آنها مى‌روند و صحنه از وجودشان خالى مى‌شود.

 همچنين بسيارى از نعمت‌ها به صورت تدريجى زوال مى‌پذيرند؛ هر گاه انسان در آغاز زوالش هوشيار باشد و به شكر قلبى و زبانى و عملى بپردازد مانع بازگشت و زوال تدريجى آن مى‌شود.

امام على عليه السلام: 

قَليلٌ تَدومُ عَلَيهِ، أرجى مِن كَثيرٍ مَملولٍ مِنهُ 

عمل اندك كه بر آن مداومت ورزى، از عمل بسيار كه از آن خسته شوى اميدوار كننده تر است

نهج البلاغه حکمت278

قرآن ڪریم :

فَکُلَّاً أخَذنَا بِذَنبِهِ …. فَمِنهُم مَن أغرَقنا….

هر یک از آن امت ها را به سزای گناهش به عذابی گرفتار کردیم….

ونیز کسانی بودند که در آب غرقشان کردیم….

مبارکه عنکبوت آیه ۴۰

آقا امیرالمؤمنین علی علیه السلام :

مَا أکثَر العِبَر وَ أقَلَّ الإعتِبَار

چه بسیارند عبرت ها و چه کم اند عبرت گیرندگان.

حکمت ۲۸۹ نهج البلاغه